ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

 

Η πανδημία έφερε στην επιφάνεια κάποια προβλήματα που από χρόνια υπάρχουν και αφορούν τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, κύρια ότι η υγεία που πάντα ήταν τελευταία στους οικονομικούς προϋπολογισμούς απέδειξε ότι έχει την δυνατότητα να ακυρώσει όλα τα οικονομικά σχέδια τα οποία προγραμματίζονται εις βάρος των περιορισμών των δαπανών για την υγεία.

Κύρια η πανδημία απέδειξε ότι οδήγησε σε επιπτώσεις σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας είτε αυτοί είναι οικονομικοί, είτε είναι κοινωνικοί είτε άλλοι γεγονός που αποδεικνύει πόσο χρήσιμο είναι να επενδύουμε στην υγεία.

Από την άλλη η πανδημία έφερε στην επιφάνεια πολλά προβλήματα που χρόνια τώρα αντιμετωπίζει το Ε.Σ.Υ.

Και ξεκινώ με την πεποίθηση ότι το Ε.Σ.Υ. δημιουργήθηκε με όραμα και προοπτική για ένα πρότυπο υγειονομικό σύστημα το οποίο υποσχόταν ότι όλοι οι πολίτες θα απολάμβαναν δωρεάν και αξιόπιστες υπηρεσίες υγείας. Εν τούτοις στα μνημονιακά χρόνια το Ε.Σ.Υ. αποδυναμώθηκε σημαντικά χάνοντας σχεδόν τα 2/3 της παραγωγικότητας του συμπεριλαμβανομένης και της πλήρους κατάργησης της πρωτοβάθμιας περίθαλψης, σε υποδομές και προσωπικό.

Στην μεταμνημονιακή εποχή πάλι εκφράστηκαν απόψεις και πολιτικές επιλογές για την δημιουργία ΣΔΙΤ και επανήλθαν οι απόψεις για ιδιωτικοποίηση της υγείας και περαιτέρω συρρίκνωση του Ε.Σ.Υ. Την διαμόρφωση δηλαδή ενός συστήματος υγείας με όρους αγοράς και εμπορευματοποίησής της. Μέχρι που η πανδημία ήλθε να δείξει στην πραγματικότητα την αποτυχία όλων αυτών των λογικών.

Το δημόσιο σύστημα υγείας αποδείχθηκε από τους σημαντικότερους πυλώνες που κράτησε την κοινωνία όρθια, και τους πολίτες ασφαλείς και που τελικά στάθηκε στο ύψος πρωτίστως χάρη στην αυτοθυσία και την ευσυνειδησία του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Και αυτό παρά τον πόλεμο που είχε προηγηθεί κατά την εποχή των μνημονίων. Αυτό δεν συνέβη μόνο στην χώρα μας αλλά και σε άλλες πλουσιότερες  Ευρωπαϊκές χώρες που ακολούθησαν τις πολιτικές υποβάθμισης των δημόσιων συστημάτων υγείας όπως π.χ. η Ιταλία, η Ισπανία και άλλες χώρες που υποβάθμισαν τα δημόσια συστήματα υγείας.

Ποιο λοιπόν είναι το βασικό συμπέρασμα που προέκυψε με την ευκαιρία της πανδημίας;

Το Ε.Σ.Υ. έχει δομηθεί σε σωστές βάσεις, όμως έχει περάσει την ηλικία της ωριμότητας έχει πλέον γεράσει και χρειάζεται να βελτιωθεί,  και να υποστεί κάποιες αλλαγές ώστε να μπορέσουν να αποδώσουν κάποια αποτελέσματα. Συνεπώς πρέπει να δούμε με άλλη οπτική την σημασία της ανθρώπινης ζωής. Και συνεπώς πρέπει να εντοπίσουμε τα βασικά προβλήματα του Ε.Σ.Υ. και με βάση αυτές τις διαπιστώσεις να επανασχεδιάσουμε και κύρια να ενισχύσουμε την λειτουργία του Ε.Σ.Υ.

Τέτοια ζητήματα είναι ο σωστός σχεδιασμός, ο ορθός τρόπος διαχείρισης των χρηματοδοτήσεων ιδιαίτερα σε εξοπλισμό, αναλώσιμα υλικά και φάρμακα και κυρίως η ενίσχυση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό , αλλά και η σωστή χωροταξική κατανομή κυρίως των περιφερειακών μονάδων ώστε να βρίσκεται κατά το δυνατόν πλησιέστερα στους πολίτες.

Το βέβαιο είναι ότι απαραίτητη είναι η απομάκρυνση κάθε σκέψης για ιδιωτικοποίηση της υγείας. Και αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που προέκυψε με τον πιο δραματικό τρόπο ως αποτέλεσμα της πανδημίας, αφού ο ιδιωτικός τομέας δεν συνεισέφερε στο ελάχιστο αλλά απλώς παρακολουθούσε αμήχανα την εξέλιξη της πανδημίας, χωρίς καμιά συνεισφορά στην αντιμετώπισή της.

Ίσως να ήταν χρήσιμο άμεσα, αφού στην Ελλάδα ασχολούμαστε μόνο όταν μας δοθεί η ευκαιρία, να δούμε ευρύτερα τα θέματα γενικότερα ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, και ίσως ακόμη και η αναβάθμιση της Τ.Α. σε αυτήν την προσπάθεια (κοινωνικές δομές, οίκοι ευγηρίας, βοήθεια στο σπίτι, προαγωγή υγείας, εκπαίδευση, ιατρική εργασίας κ.λ.π.)

Αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία πρέπει να στοχεύσουμε και να ξεχάσουμε κάθε σκέψη του προηγούμενου μοντέλου που άλλωστε ήλθε η πανδημία να μας δείξει πόσο αποτυχημένο ήταν.

Συμπερασματικά το Ε.Σ.Υ. με όλα τα προβλήματα που του δημιούργησαν οι εφαρμοσμένες προηγούμενες πολιτικές, παρά το κουτσούρεμα που είχε υποστεί έκανε σωστά την δουλειά του αθόρυβα όπως άλλωστε την κάνει εδώ και πολλά χρόνια.