ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ – ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

 

Είναι άμεση ανάγκη για την Ευρώπη, για την Ελλάδα να θεσπίσει εθνικό σχέδιο διαχείρισης ενέργειας που αυτήν την στιγμή δεν υφίσταται.

Δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο ενεργειακού σχεδιασμού. Ότι παρουσιάζονται κατά καιρούς σαν σχέδιο ενεργειακό στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβεβαίωση και η νομιμοποίηση κατά κάποιον τρόπο αυτών τα οποία έχουν υλοποιηθεί στην πράξη, ως επιχειρηματικές επιλογές.  Το χειρότερο είναι ότι στο επιχείρημα της περιβαλλοντικής κρίσης  γίνονται  διάφορες αποσπασματικές επιλογές και λύσεις που στην πραγματικότητα είναι business και τίποτε άλλο.

Πολύ συχνά βλέπουμε ότι επιχειρηματίες που μπαίνουνε μπροστά και επιδοτούνε μεγάλες οικολογικές οργανώσεις ή οργανώνουν εκστρατείες διάσωσης του περιβάλλοντος και φωνάζουν τον κόσμο να δενδροφυτεύσει ή να ανακυκλώσει κ.λ.π. είναι οι ίδιοι που στην πραγματικότητα με πολλούς τρόπους και πρακτικές υπονομεύουν πολλαπλά το περιβάλλον.

Η πολιτική συμπεριφέρεται με την λογική : «έλα εδώ επενδυτή πες μου που να επενδύσω, πες μου τι να φτιάξω». Οι επιλογές είναι ότι πει ο ενδιαφερόμενος.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλοι όμιλοι που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας, είναι στην πραγματικότητα αυτοί που κρατούν στα χέρια τους την οικονομία της χώρας, δηλαδή όμιλοι που ασχολούνται με τις μεταλλουργίες, τις εξορύξεις, τους μεγάλους δρόμους, με τις εργολαβίες μεγάλων έργων, στα ΜΜΕ. Είναι οι όμιλοι που τελευταία μπαίνουν και στην διαχείριση των απορριμμάτων είναι δηλαδή οι ίδιοι επιχειρηματικοί  όμιλοι οι οποίοι στην πραγματικότητα νέμονται όλο το δημόσιο και φυσικό πλούτο της χώρας ολοένα και περισσότερο και ολοένα προς όφελός τους.

Οι περιοχές που υποδέχονται αυτούς τους ομίλους, λειτουργούν ως φέουδα αυτών των ομίλων. Έρχονται να φιλοξενηθούν σε έναν τόπο να βρουν ένα σημείο να ακουμπήσουν την επένδυσή τους. Τους φιλοξενείς, παίρνουν από τους πόρους που τους δίνεις και από εκεί και πέρα αυθαίρετα γίνονται κατακτητές. Και  αρχίζουν να επιδρούν πάνω στην ζωή των ανθρώπων του τόπου εμποδίζοντας την ανάπτυξή τους.

Η πράσινη ενέργεια αποδείχθηκε ένας τομέας εξαιρετικά κερδοφόρος για το κεφάλαιο, οι μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου αλλά και γνωστές όπως η Goldman sax επενδύουν στην αιολική ενέργεια  γιατί επιδοτήθηκε αθρόα από τα κράτη και μάλιστα θεωρήθηκε και ως δικλείδα ασφαλείας και για το χρηματιστήριο των ρύπων.

Στην Ελλάδα όπως όλα έγινε μία επέλαση με ένα τρόπο τόσο βίαιο και τόσο χωρίς κανένα σχεδιασμό που πραγματικά η καταστροφή είναι άνευ προηγουμένου στα Ελληνικά βουνά, τα τελευταία δάση που έχουν απομείνει στην Στερεά Ελλάδα και στην Εύβοια αλλά και σε  όλη την υπόλοιπη χώρα δέχονται μια μεγάλη επίθεση, στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε εργοστάσια.

Ο κόσμος συνηθίζει να βλέπει ανεμογεννήτριες από μακριά και μη αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της εγκατάστασης, να θεωρεί ότι δεν είναι κάτι σημαντικό αφού δεν παράγει ρύπους.

Όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά – σε όλες τις βουνοκορφές και όλες τις κορυφογραμμές ανοίγονται πολύ μεγάλοι κρατήρες και χύνονται τόνοι μπετόν για να στερεωθούν πάνω οι τεράστιες ανεμoγεννήτριες με ύψος 200 m  ενώ για να φθάσουν οι ανεμογεννήτριες εκεί ανοίγονται τεράστιοι δρόμοι που πολλές φορές είναι πλάτους 34 – 40 m ειδικά στις στροφές, με μικρές κλίσεις για να μπορούν να μεταφερθούν οι γιγαντιαίες ανεμογεννήτριες και συνεπώς πολλά χιλιόμετρα δρόμων, με αποτέλεσμα να αρχίζουν να κατακερματίζονται δασικά οικοσυστήματα όπου πλέον ο κατακερματισμός του δασικού οικοσυστήματος ισοδυναμεί με την κατάργηση του αφού χάνει την ενότητα του. Εκτός αυτού προτιμώνται δημόσιες εκτάσεις που δεν απαιτούν αγορά ή ενοικίαση και που παραχωρούνται με την διευκόλυνση της πολιτείας για να στήσουν τις επιχειρήσεις τους χωρίς κόστος.

Από την άλλη το ρεύμα που παράγεται κοστίζει πολλαπλάσια από το ρεύμα που παράγεται από μια συμβατική μορφή ενέργειας και για να κερδίσουν, αφού όλα τα αιολικά πάρκα ανήκουν σε ιδιώτες με αποτέλεσμα να μπαίνει ένα τέλος ΑΠΕ στον λογαριασμό μας που τώρα είναι μεν χαμηλό γιατί δεν έχουν συνδεθεί πολλά αιολικά και φωτοβολταικά πάρκα με το δίκτυο όσο όμως αυξάνονται τόσο θα αυξάνεται και το τέλος ΑΠΕ.

Έτσι θα έχουμε διπλή καταστροφή και οικονομική αφού ότι έγινε δεν στηρίχθηκε σε ένα δημόσιο ενεργειακό σχεδιασμό, δεν ελέγχονται από το δημόσιο και θα έχουμε μια τεράστια οικολογική καταστροφή διότι και τα τελευταία δάση και βουνά της χώρας θα έχουν καταληφθεί από τέτοιου είδους ενεργειακές εγκαταστάσεις. Μάλιστα η πολιτεία για να διευκολύνει τους περίεργους αυτούς επενδυτές νομοθετεί μέτρα που να διευκολύνουν την εγκατάσταση, ενώ δεν νομοθετούν όρους και προϋποθέσεις εγκατάστασης αφού η επιλογή ήταν να χαρακτηριστούν «στρατηγικές επενδύσεις» για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.. Οι περιβαλλοντικοί όροι εγκρίνονται από τους ίδιους τους ιδιώτες, δεν εξαιρούνται ακόμη και οι περιοχές natura.

Από την άλλη τα φωτοβολταικά που είναι μια πιο ήπια μορφή διότι θεωρητικά θα μπορούσαν να τοποθετηθούν στις στέγες  που στην Ελλάδα είναι πολλές. Παρ’ όλα αυτά αναπτύσσονται σε πάρκα που καταλαμβάνουν εκτάσεις είτε καλλιεργήσιμες είτε θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, ως καλλιεργήσιμες για να καταστήσουν την Ελλάδα διατροφικά αυτόνομη προσφέροντας και στις τοπικές οικονομίες. Δεν υπάρχει σχεδιασμός, δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός που θα λάβει υπόψιν τις πραγματικές ανάγκες της χώρας